Anca alışmıştı aile kavramına Bir annesi vardı bir de baba Çevresinde nereye baksa Aynı tablo her tarafta Alışkanlıklarına tutkuluydu Her çocukta yok muydu bu Bulduğu hep huzurdu Ta ki o güne kadar Soğuktu ve ağlıyordu üşüyen gökyüzü Tanrı öfkeli miydi
Bir Ayrılık Öyküsü
Yol tutmuştu yüreğini adamın Ayrılık sevimsiz bir örge idi Yazılmayı bekleyen o mektupta Karar vermek ne zor Ve ne kolaydı kanmak bilmediklerine Eli kalemde Kalem düşmandı sanki eline Bir yanı ağlamaklı Kendini anlatamayışına Öbür yanındaydı Kuşatılmışlığına duyduğu öfke Ve küfredilesi
