Şiir

Gölgeler baş ucumda, ağlak bir geceye uyanıyorum heyhat! Saatlerin hükmü yok bu zamansızlıkta. Benliğim sıkışmış aslı belirsiz gölgelerin arasına, belki eşlikte kimi benlikler ama cılız, bencileyin… Çocukluğuma gönderme yapan bir marş kulaklarımda, coşkusuz bu kez, hüzün duyumsadığım. Beynimin içinde balyoz

İhanet tende ter mi sadece; Bazen yasak bir busenin hayalinde zuhur Yahut gözde esir bir silueti Sevgilinin bedeninde aramak Zor değil ki ey can, ihaneti anlamak Sevdiğinin gözünden çalınmış içtenliğin Kâfidir kuzguni yansımasına bakmak. Erdem Nur Cengiz

-I- Gri bir varoluşa açılan penceresi Kırmızıyken yaşamın, Gökkuşağı kisvesi mi aldanışa huzur! ? … Kim ki aldatan; İnsandan olma insan! ! Benci ağıtlarında yapay hüzünle, Abdala aptal yaftası vuran Sırıtkan gölgeler… -Tanrı değil ki karartan Evrimi tamamlanmamışın ömrünü- Vicdan

dilde tövbe okur da dimağı isyan solur cepte esaret süngüsü zamanı gelmiş kime ne göğe yazılır tezkere sözde midir közde midir şu garip ‘gönül’ yarası? Erdem Nur Cengiz

çan eğrisi tersten işlemekte tümlüğe eksik zamanlara kucak; kırka iki kala keşfim bir dehliz, beynimin çıkmazında… uzaktan bakan benim yansımalarına yıllanmış suretimin. devrimlerimin kalıcı tutuşlarında milyonların günahına ışık maskesizliğim gören kim? aldatamayanlara özgü dinginliğiyle ruhum ki yine de hüznü asan

-I- Sözsüz, demsiz ayrılıklar Kuraklığıdır umursamaz-lığ-ın yarattığı; Sağnaklarına rağmen kal demelerin, Bir bakmışsın, yokmuşsunlara dönülmüş… Öldüğün gün doğarsın da Bu sen değilsindir artık; Bedenine verir varlanmayı usun. Ruhun çoktan göçmüştür, Herkese göreli düşsel bir gömüte, O gömüt ki içinde Olmaz

-I- Bir uzaklık ki; Yakındayken, kilometrelerce ayrı düşmüş gibi duyumsanan. Öksüz tayların örselenmemiş yelelerinde Rüzgarın esintisine inat, aramak aidiyetini; Yaşanamamış ama varlığı bilinen. Soluk almak kadar olağan, ölüm kadar gerçek Öteki olmak uzama karşıt… Sonu gelmez bir eytişime başlamak Çözümsüzlüğün

Seni sevmek; Darmadağın odada Yere düşmüş iğneyi aramak gibi bir şey… Nerden çıktığı belirsiz, Aniden ateş alan bir silahın Tetiğine basan ele Şuursuzca sarılmak, Kurtuluş (!) ümidiyle… Kumarda içsesin yanlış numara dese de Aldırmadan oynamak Kaybedeceğini bile bile… Vezirin, Kalelerin

Katlin vaciptir senin ey usum (!) Bırakmadın ki sevsin yürek, Varsaydığı olmazını. Kor bir ateşken sevi Her hücresine isyankar, Niyedir salmak üstüne, Buz püskürten mantığını? Behey vicdansız usum, Bırak yakasını sevmelerin, Kır belini beklentilerinin ki Dinginlik bulsun, “kerameti kendinden menkul”