Yol tutmuştu yüreğini adamın
Ayrılık sevimsiz bir örge idi
Yazılmayı bekleyen o mektupta
Karar vermek ne zor
Ve ne kolaydı kanmak bilmediklerine
Eli kalemde
Kalem düşmandı sanki eline
Bir yanı ağlamaklı
Kendini anlatamayışına
Öbür yanındaydı
Kuşatılmışlığına duyduğu öfke
Ve küfredilesi kalabalık yalnızlığı
Oysa bir kadın ağlıyordu kuytuda
Bilmediklerine kızgın
Anlayamadıklarında haklı,
Bildik kuşatmanın komutanı.
O komutan ki;
Yengisiyle sevinemeyeceğini saklıyordu
Ay parlıyordu gözlerinde kadının
Bir bulutun koynunda
Ay da ağlıyordu.
24/12/2004
Erdem Nur Cengiz
Bir Ayrılık Öyküsü
