Gün pırıltılarını yitirdi şimdi.
Zaman, düşler mekanına açtı kapılarını.
Kalemler, düşüncelerin yoğunluğunu
Yuvarlak çizgilerde yansıtmıyor artık.
Çizgiler dört köşe, beş köşe, köşe köşe…
Köşelerse sivri, acımasız.
Hep “ne olacağım? ” sorusu sorulur ya
Kişilerce kendine…
Ne gerek?
Ne olduğun kördüğüm bilinmezde!
Sen tüketmişsen umutları,
Aynada gülümseyemiyorsan
Çizgiler belirmiş suretine,
Karşına çıkan kapıları açarken,
Yeni heyecanlar duyamıyorsan
Geleceğe dair…
Bitmişsin,
Ya da bir anlamda bitirmişsin,
Geleceğin -cek, -cak takılarını..
Sevgiyi tanımlayamıyorsan
Eskisi kadar net,
Köşelerine sıkıştırmışken kendini,
Silkinip soramıyorsan,
“neler oluyor bana? ” diye
Ve çözümler üretemiyorsan düğümlerine
Yitmişsin:
Daha nice yitiklerin içinde…
(11 ocak 1999)
Erdem Nur Cengiz
