Zaman öyle değerli ki, hele bizim gibi yolun yarısını geçmişler için… Düşlerinde; avuçlarında tutamadıklarınla, avucuna sığdıramadıkların kavgaya tutuşuyor, hüzünlü bir “sen” e dönüşüyor umarsızlık, şifa arıyorsun kendine, içindeki yalnızlığı çevrelemiş kalabalıklarla…
Yokluğun, yoksunluğun senden mi, sana gelenden mi ya da kabullenişlerinle adına “kader” dediğin çare öğütücüden mi kaynaklandığını kestirmeye çabaladığın, içsel sorgulara döndüğün bu deminde yaşamının ne de çabuk tüketiyorsun zamanı öyle değil mi? Oysa yapacak çokça anlamlı iş ve yaşanacak güzellik bugüne küsüp, düne ağıt oluyor kaygılarla kilitlediğin dimağında…
“Haydi”, “şimdi” demelere bırak kendini ve eylemselliğinde var ol yeniden… Hey! Seslendiğim “sen”; “ben” sin aslında biliyorsun değil mi?
04.12.2015
