Tüm TV kanallarında Mısır’da öldürülen Esma için iç çekerek ağlayışınız tekrar tekrar veriliyor. “Ağlıyorsunuz, ne güzel insansınız” diye düşünürdüm de, duyarlılığınız her insan olanın gadre uğramışlığının, katledilmişliğinin acısını da kapsasaydı eğer. Katledilen canın milliyeti, dini, mezhebi fark etmez tabii, acıtır insanı. Sorun Mısır’da öldürülen bir genç kıza ağlamanız değil ki, sorun hükmettiğiniz ülkenizde ölen vatandaşlarınıza ağlayamamanız.
Öyle çok afet, saldırı ve katliam yaşandı ki son dönemlerde, ve öyle büyük kayıplar verdik ki teröre de, hepsini tek tek saymak zor. Ama en yakın olanlardan bahsedelim; Reyhanlı’yı hatırlıyor musunuz? Orada da günahsız resmi bilgilere göre 53 vatandaşımız, sizin dış politikalarınızın yansıması bir bombalı saldırı ile öldürüldü. Siz neredeydiniz ve ne yaptınız? Ben gözlerinizde yaş görmedim, neden o zaman da ağlamadınız?
Ya Gezi protestolarında, ellerinde silah olmayan, dayatmalardan uzak, özgür ve eşitlikçi yaşam isteklerini haykırmaktan gayrı size bir kötülükleri (!) dokunmayan o gençler? Hani “bizzat emri ben verdim” dediğiniz devletin kolluk güçleri marifetiyle öldürülen, onların da anaları, babaları ağıtlar yazdı, ağladı, tıpkı ağladığınız Esma’nın babası gibi. Neden gözlerinizde yaş olmadı? İnsanlığınız tatile mi çıkmıştı? Ya da vicdanınız sadece kendinizden saydığınıza mı açıyordu kollarını?
Bir yas ilanı meselesi var ki akıl alır gibi değil. AKP’li belediyelere genelge gönderilmiş, “kardeşlerimizin acısına hassasiyet için eğlenceleri iptal edin” denmiş. Duyar duymaz ama Reyhanlı diyorum, şehitler diyorum, depremzedeler diyorum da diyorum. Anlatamıyorum beynime, ruhuma, yüreğime; “biz ve onlar” diye ayrıştıran kaskatı bir sınırın mucitlerinden bütünü kucaklamalarını beklemek beyhudedir.
Ağlıyorsunuz ekranlarda ve ben ilk kez, ağlayan bir insanı gördüğümde her zamanki duygusallığımla içlenemiyor, göz yaşlarına dokunmak isteği duyamıyorum.
Sadece bir öfke yükseliyor ruhumda, ileniyorum vicdanı islenmiş, ruhu kirlenmiş tüm insanlık yağmacılarına…
