-I-
Gri bir varoluşa açılan penceresi
Kırmızıyken yaşamın,
Gökkuşağı kisvesi mi aldanışa huzur! ? …
Kim ki aldatan;
İnsandan olma insan! !
Benci ağıtlarında yapay hüzünle,
Abdala aptal yaftası vuran
Sırıtkan gölgeler…
-Tanrı değil ki karartan
Evrimi tamamlanmamışın ömrünü-
Vicdan yerleşmiyorsa
Kafesteki yürek boşluğuna ne çare!
-II-
Toplumsal bir paradoksun
Bireyleriydik biz.
Yalan kokan nefeslerin kestiği cezaların
Tutsaklığını reddeden,
İletken olmaya çabalı milyonlara
Ala ak bir şölende.
Vefa sunan, varlığımızı anlamlandırana.
Sözdük,
Sevdalıydık özgürlüğe
Çağrısıydık erdemin.
Öyleyse günahı neydi
Doğruluğa köprü kurma sancımızın?
Erdem Nur Cengiz
Yüreklerdeki Bukağı
